sábado, 28 de junio de 2008

Udako gauetan

Euri asko egin du, bai,
eta hoberena non zegoen galdetu izan dugu.
Baina faltan botatzen zaitut ilunetan, orain.

Libre izateko jaioak gara, jakina;
baina noizbait preso izatea ez dago gaizki,
noizbait itzuliko naizela jakitea.

Egunsentietan zeinen eder zauden esan nahi dizut.
Ispilu aurreko isladan ni bakarrik nagoelako.
Zu barik ezer ez naizelako, ezer ez dagoelako.

Horregatik guztiagatik idazten dizut gau honetan.
Izarren hautsak zure usaia dakart eta ezin lorik egin,
nire izaren artean zure itzalik ez dudalako sumatzen.
Inork ez nauelako begiratzen biluzten naizen bitartean.

Nire begiek ohe xume bat topatzen dute
eta zu ez egotearen beldur dira.
Zure oroitzapenaren beldur.

Buruak ez dit gehiago gogorarazten,
zure presentzia besterik ez.

Idazten ari naizen paperari ere beldurra dario,
ez baitaki zeren esperoan dagoen.
Tinta gutxinaka desagertzen doa
begibistaren aurrean.
Desagertzen, nire poztasunarekin batera.

viernes, 27 de junio de 2008

En la carretera

Hace un rato que parece que está dormido.
Parece, digo, porque sé que no lo está.
No sé qué estará pasando por su cabeza, pero la cara apacible que tenía antes ahora ha cambiado.
Con su nariz vibrante por culpa del autobús en marcha, peculiarmente infantil, su tranquila inocencia me estaba haciendo sonreír. Hasta ahora, cuando su expresión ha cambiado completamente. No sé si será por algo que he dicho en el breve rato que he estado dormida en su hombro, o si la música que está escuchando le sugiere algo triste, o simplemente está algo nervioso por lo que le espera. Sólo sé que esa expresión de preocupación me preocupa a mí también, llegando a entristecerme. Entristecerme por algo que desconozco, como tantas otras veces.